سام‌وان

اگر فقط میخواستم یک تغییر اساسی توی زندگیم بدم فقط و فقط یکیو به زندگیم دعوت میکردم.

این مهم ترین و تأثیرگذار ترین تغییر لازم زندگیمه :/

 

+تاثیرات انقلاب نیست. بیشتر مربوط به درونیات‌ه

یک زخم خورده

خدایا چی بود این همه رنجی که مارو ازش ساختی؟ 

خودت ببین که تنها دلیل آرامشم حواس پرتی‌‌ه. بسه دیگه نوکرتم :| کوتاه بیا... 

 

+و روزهای خلوت این حواس پرتیو فقط پیاده روی میده، البته انقلاب مکان خوبی برای تنهایی قدم زدن نیست و الا حسرت دونفره هایی که اونجا قرار دارن هم بهش اضافه میشه مخصوصا تو این هوای دونفره 😂

قدرت عادت

هیچوقت نمیشه به تلاش کردن عادت کرد. حداقل من اینطوریم. 

ولی همیشه به وضع موجود عادت میکنیم و تنها راه پیشرفت آدمایی مثل من هدف گذاری بلند مدت و عادت نکردن به وضعیت امروزه. ماها متر نیاز داریم نا بفهمیم خیلی دوریم هنوز از چیزایی که می‌خواستیم 

5 دقیقه فقط

5 دقیقه وقت بزار خودتو 24 اذر 1402 تصورکن.

چی توی زندگیت تغییر کرده؟ نقطه پیشرفتی که الان نداریش کجاست؟ 

 حالا پاشو بسازش

 

+برنامه IDP نوشتن تقریبا متدش همینه! 

شما مثل حمید نباشید

من همیشه اصول نگراشی رو رعایت نمیکردم، همیشه اینطوری بودم که "واو" خواهر رو نمینوشتم یا به و که رو ب و ک مینوشتم.

از این مدل بدم نمیومد تا دیروز که خوانساری رو دو بار توی واتس اپ خانساری نوشتم و نمیشد اصلاحش کرد. حالا طرف مدیر ی شرکت +500 نفری بود.

مثل حمید نباشید. جدیدا حتی نیم‌فاصله رو سعی میکنم رعایت کنم.

+یک جورایی مثل خوشخط بودن تو دنیای واقعی میمونه...

نه که بخوام عادی سازی کنم ، حرفم چیز دیگست

نه که بگم اوضاع بد نیست ، ولی اگر شرکت هایی هستن که زیرآب میرن این روزا فقط به دلیل شرایط بد این روزا نیست ، توی دید کلان برای عدم انعطاف پذیری سیاست های شرکت با اوضاعه . مدیری که نتونه اصلاحات انجام بده تا شرکت زنده بمونه به چه دردی میخوره ؟

اگر دنبال کارکردن هستی ؛ دقت کنی به این روزای شرکت ها ، آدم ها و تیم هایی که این روزا علاوه بر تعدیل نکردن دارن رشد میکنن رو بشناس و سعی کن شبیهشون باشی یا بهشون نزدیک بشی. خلاقیت ، انعطاف پذیری فکری ، ریسک پذیری چیزایی نیستن که همه یادداشته باشنش.

 

+مرسی که بلند بلند فکر کردنم رو تحمل میکنین.

چته بزرگوار ؟

مدیر عزیزی که جلسه صبحونه ست میکنی.

مدیر عزیزی که صبحونه رو ساعت 7ونیم صبح میخوری.

مدیر عزیزی که خیلی خودت آنتایمی و به آنتایم بودن اهمیت میدی.

بترکی!

تئاتر شهر

مترو تهران اینطوریه که یکم خودتو میکشی جلو ملت رد بشن 

به خودت میای میبینی 2نفر توی همون فضا از میله اویزونن

Hm...

در ما

نه چشمداشتی بود

نه ترسی،

نه امیدی،

فقط آرزوی دوردستی بود..... 

از تهدید به فرصت

فرق یک انسان، گروه یا دولت احمق با انسان گروه یا دولت شایسته توی نحوه خروج از بحران‌هاست و الا کجای دنیا بحرانی وجود نداره؟